Ψήφο διαμαρτυρίας; Ευχαριστώ δεν θα δώσω…του Σταμάτη Γιαννίση

Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται στο κατώφλι της πιο ιδιόρρυθμης προεκλογικής περιόδου που γνώρισε η χώρα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Τα σημεία δείχνουν πως, για πρώτη φορά από το ‘74 και μετά, η Βουλή θα μπορούσε να έχει οκτώ -ίσως ακόμη και εννέα κόμματα. Δεν είναι απαραίτητα κακός ο πολυκομματισμός, αρκεί να υπάρχει η ανάλογη πολιτική κουλτούρα για να τον υποστηρίξει. Το ουσιαστικά δικομματικό σύστημα που κυριαρχούσε εδώ και κοντά τέσσερεις δεκαετίες, δεν άφησε και την καλύτερη παρακαταθήκη στην ελληνική κοινωνία. Άφησε ένα πελατειακό και διεφθαρμένο κράτος, μια ξεχαρβαλωμένη δημόσια διοίκηση, τριτοκοσμικές υπηρεσίες Υγείας, υποτυπώδες εκπαιδευτικό σύστημα, έλλειμμα, χρέος κ.λ.π. Και, πάνω απ’ όλα, δυστυχώς άφησε και μια άθλια πολιτική κουλτούρα που διατρέχει όλο το πολιτικό σύστημα από την άκρα Δεξιά μέχρι και την άκρα Αριστερά, ακρογωνιαίος λίθος της οποίας είναι ο καιροσκοπισμός και ο οπορτουνισμός.

Σε αυτό το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο, η επόμενη ημέρα των επόμενων εκλογών θα βρεί κατά πάσα πιθανότητα τη Βουλή αυτής της χώρας με πολλά κόμματα μεν, αλλά με κανένα αυτοδύναμο ώστε να σχηματίσει κυβέρνηση. Θα είναι, άραγε, αυτό καλό για την Δημοκρατία μας, έτσι όπως είναι τα πράγματα; Θα είναι αφετηρία ωρίμανσης του πολιτικού συσήματος ή απλά μια ευκαιρία για να μπουν ακόμη περισσότεροι “παίκτες” στο παιχνίδι της πολιτικής συναλλαγής;

Το πιο πιθανό είναι ότι τίποτα δεν θ’ αλλάξει δραματικά με μια οκτακομματική ή εννεακομματική Βουλή σε μια χώρα, η οποία κατάφερε να αυτοεξευτελίζεται για εβδομάδες με τα καμώματα των πολιτικών της ηγετών στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης.

Τα όσα μεσολάβησαν μέχρι να καταλήξουμε στην κυβερνηση Παπαδήμου, για όσους τουλάχιστον δεν τα ξέχασαν, είναι ενδεικτικά όχι μόνο της πολιτικής κουλτούρας που έχει σφυρηλατηθεί στα δυο μεγάλα – προς το παρόν- κόμματα, αλλά και στο σύστημα συνολικά.

Τί συνεννοήσεις και τί διαπραγματεύσεις θα μπορούσαν να γίνουν, άραγε, μεταξύ των αρχηγών, ας πούμε όχι των εννέα αλλά των πέντε έστω από το κόμματα που θα είναι στη Βουλή, για να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας;

Ίσως ακόμη ένα “ανατολίτικο” παζάρι, ανάλογο με αυτό που έγινε μεταξύ Παπανδρέου – Σαμαρά – Καρατζαφέρη, αυτή τη φορά με το Βενιζέλο στη θέση του ΓΑΠ και την προσθήκη στην “παρέα” του Κουβέλη, αλλά και ποιός ξέρει ποιού άλλου;

Τα καμώματα και την ολιγωρία των πολιτικών ηγετών ,τους οποίους αναδείξαμε στις προηγούμενες εκλογές, τα πληρώνουμε όλοι μας, καθημερινά σχεδόν, με οικονομικα μέτρα που μας κόβουν τις δουλειές, τα εισοδήματα, την ποιότητα ζωής μας αλλά και κάθε δημιουργική διάθεση που θα μπορούσε να μας βοηθήσει να κοιταξουμε μπροστά.

Επειδή, όμως, κανένας δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι την επόμενη μέρα των εκλογών δεν θα δούμε πάλι το Προεδρικό Μέγαρο να μετατρέπεται σε “αγορά του Αλ Χαλίλι”, όπου διαφόρων “ιδεολογικών” αποχρώσεων πολιτικοί αρχηγοί θα παζαρεύουν συνεργασίες, οι οποίες – όπως και να συμφωνηθούν – δεν πρόκειται να ελαφρύνουν τα βάρη από τις πλάτες μας, ίσως θα πρέπει να σκεφτούμε πολύ σοβαρά την ψήφο μας.

Να σκεφτούμε ότι στην εποχή που η διαμαρτυρία επιβάλλεται με όλα αυτά που μας συμβαίνουν, ίσως τελικά πιο αδόκιμος τρόπος για να διαμαρτυρηθεί κανείς, να είναι η ίδια η ψήφος διαμαρτυρίας… 

Αναδημοσίευση από aixmi.gr