ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΩΝ του Λευτέρη Αυγενάκη

Η οικονομική κρίση μπορεί να μας αφυπνίσει. Μπορεί να μας αναγκάσει αρχικά, αλλά στη συνέχεια να μάθουμε να λειτουργούμε και να ενεργούμε προ του προβλήματος και όχι όταν πλέον οι συνέπειές του είναι δυσβάστακτες για τον έλληνα πολίτη. Οφείλουμε, ως πολιτικοί να προλαμβάνουμε τις οδυνηρές συνέπειες ενός προβλήματος, παρεμβαίνοντας έγκαιρα με ρυθμίσεις τέτοιες που θα δίνουν οριστική λύση και όχι με ημίμετρα που θα απαιτούν μελλοντικές διορθώσεις. 

Η νομοθετική ρύθμιση για τις επιχειρήσεις που απειλούνται με πτώχευση, το γνωστό σε όλους μας άρθρο 99, απέτυχε ακριβώς για αυτούς τους λόγους. Θεσπίστηκε όταν πλέον το πρόβλημα άγγιζε ολόκληρη την ελληνική αγορά, με αποτέλεσμα σε ένα μόλις χρόνο να κατατεθούν χιλιάδες αιτήσεις και δεν κατάφερε ποτέ να δώσει λύση στο σύνολο του προβλήματος: οι επιχειρήσεις δεν απέφευγαν το λουκέτο και παράλληλα επιχειρηματίες, εργαζόμενοι, ασφαλιστικά ταμεία και τραπεζικά ιδρύματα που συνδέονταν με την υπό πτώχευση εταιρεία, αντιμετώπιζαν ολική στάση πληρωμών.

 

Σήμερα οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε μία εσωτερική χρεοκοπία. Οι ιδιώτες δανειολήπτες, ακόμα και αυτοί που μέχρι πρότινος ήταν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, αντιμετωπίζουν αντικειμενικές δυσκολίες στην εξυπηρέτηση των δανείων τους. Ήδη, 40 εκατομμύρια ευρώ είναι τα δάνεια που δεν πληρώνονται στην ώρα τους, κατατάσσοντας τις επισφάλειες των ελληνικών τραπεζών στα υψηλότερα επίπεδα  μεταξύ των ευρωπαϊκών τραπεζικών ιδρυμάτων, με τις προβλέψεις για τους πρώτους μόλις μήνες του 2012 να εκτοξεύουν το ποσό στα 60 δις. 

Οι συνέπειες αυτής της κατάστασης θα είναι ανεξέλεγκτες. Περαιτέρω φτωχοποίηση των νοικοκυριών που δεν θα μπορούν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους (καταναλωτικά / πιστωτικές κάρτες, στεγαστικά), εξαιτίας της συνεχούς φοροεπιδρομής και των αλλεπάλληλων μισθολογικών μειώσεων. Δραματική αύξηση των λουκέτων στην αγορά, καθώς ούτε τα παλαιότερα επιχειρηματικά δάνεια θα μπορούν να αποπληρωθούν, ούτε φυσικά θα δίνονται νέα.

Στον αντίποδα, οι τράπεζες απειλούνται με έλλειψη ρευστότητας ή ακόμα και με ένα ιδιότυπο «κραχ». Ήδη, τα τραπεζικά ιδρύματα εμφανίζονται ιδιαίτερα διστακτικά στην χορήγηση νέων δανείων. Δεν θα επιχειρήσω να μειώσω την ευθύνη των τραπεζών που στο πρόσφατο παρελθόν μοίραζαν δάνεια χωρίς ουσιαστικό έλεγχο, αλλά με πολλά «μικρά γράμματα», αλλά θα υπενθυμίσω, πως και αυτό ήταν μία πλευρά της πλασματικής ευμάρειας που ζούσαμε επί πολλά έτη. 

Τώρα τι κάνουμε είναι το θέμα! Τώρα πρέπει να αποφασίσουμε πως θα δώσουμε λύση στο πρόβλημα εν τη γενέσει του και όχι όπως συνήθως, όταν οι συνέπειές του θα πνίξουν την ελληνική κοινωνία. 

Τα νέα δεδομένα απαιτούν νομοθετική ρύθμιση όλων των δανείων των ιδιωτών (καταναλωτικά – στεγαστικά – επιχειρηματικά). Δεν πρόκειται για κρατικό επεμβατισμό, αλλά για ουσιαστική ρύθμιση ενός προβλήματος, που αγγίζει όλο το φάσμα της ελληνικής οικονομικής δραστηριότητας και απαιτεί συνολική παρέμβαση.

Ο υπολογισμός των δόσεων όλων των δανείων θα πρέπει να γίνεται σε συνάρτηση με το διαθέσιμο εισόδημα. Για παράδειγμα, η δόση δεν θα πρέπει να ξεπερνά το 30% έως  μάξιμουμ  το 50% του εισοδήματος. Έτσι θα μπορέσουμε να διασφαλίσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεων.

Σε επί μέρους περιπτώσεις θα εξεταστεί και μεγαλύτερος χρόνος αποπληρωμής, αλλά και ένα «κούρεμα» των δανείων, όταν καθίσταται σαφές πως ο δανειολήπτης αντιμετωπίζει αντικειμενικές δυσκολίες εξόφλησης.

Οι νόμοι πρέπει να διέπονται από κοινωνική ευαισθησία στην συγκεκριμένη οικονομική και πολιτική συγκυρία. Το κράτος δεν υπάρχει μόνο για να ζητά, αλλά και για να δίνει. Και ήδη έχει ζητήσει πολλά και συχνά άδικα… 

Αναδημοσίευση από το new-deal.gr