Λ. Αυγενάκης: Ευρωπαϊκη Μπλόφα ή Εκβιασμός των δανειστών; Ή ψυχρή μα απτή πραγματικότητα των αριθμών;

Του Λευτέρη Αυγενάκη

Η φράση «ζούμε ιστορικές στιγμές» έχει ακουστεί τόσες πολλές φορές τα τελευταία δύο χρόνια που αρχίζει και χάνει το νόημά της. Το σίγουρο είναι ότι είμαστε μάρτυρες ιστορικών ολιγωριών. Η τραγική καθυστέρηση της Ευρώπης να αντιληφθεί το πρόβλημα της κρίσης χρέους και η αδυναμία της να διαχειριστεί κεντρικά τα προβλήματα των κρατών μελών, μας έφερε με την πλάτη στο τοίχο απέναντι στους κερδοσκόπους και τις αδυσώπητες αγορές. Όταν η Ευρώπη αποφάσισε να αντιδράσει, είχε μολυνθεί ολόκληρος ο ευρωπαϊκός νότος.

 Από την άλλη, οι λανθασμένες πολιτικές τόσο της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ όσο και της συγκυβέρνησης Παπαδήμου, που βασίζονταν στο λαϊκισμό και την δημαγωγία, εγκλωβισμένες  στις κρατικοδίαιτες συντεχνίες και στην ψηφοθηρική λογική, μας φέρνουν σήμερα αντιμέτωπους με τη χρεοκοπία. Συμπαραστάτες σε αυτή τους την καταστροφική πολιτική, έβρισκαν πάντα αρκετά κεντρικά Μ.Μ.Ε. και γνωστούς τηλε-αστέρες, που μετέχοντας στη διαπλοκή, ανέβαζαν και κατέβαζαν κυβερνήσεις. Αποδεχόμενοι τη μία μέρα το «λεφτά υπάρχουν» και την άλλη «επαναδιαπραγματεύσεις» και συνταγές τύπου Ζάππειο 1 και Ζάππειο 2.

Ζήσαμε ένα πρώτο Μνημόνιο που υιοθετήθηκε χωρίς καμία διαπραγμάτευση και οδήγησε τη χώρα στην ύφεση. Η ανεργία εκτοξεύτηκε, απειλείται η κοινωνική συνοχή και όλοι αισθανόμαστε συνθλιμμένοι από το βάρος των μέτρων και των φόρων. Παράλληλα, αισθανόμαστε αβεβαιότητα και απαισιοδοξία για το αύριο. Για το μέλλον των παιδιών μας. Έκπληκτοι παρακολουθούμε τις φτωχές κυβερνητικές επιλογές, που υπό το φόβο του πολιτικού κόστους δεν επιτυγχάνουν ΚΑΜΙΑ από τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, που θα μπορούσαν να βάλουν και πάλι τη χώρα στο δρόμο της ανάπτυξης, ώστε να μπορέσουμε να σταθούμε στα δικά μας πόδια, χωρίς ξένα δεκανίκια.

 Δεν ζούμε απλά ιστορικές στιγμές, ζούμε ένα αδυσώπητο και εκβιαστικό  ιστορικό δίλημμα. Άτακτη χρεοκοπία ή ένα ακόμα Μνημόνιο;

 Άτακτη χρεοκοπία σημαίνει αυτόματη έξοδο από το ευρώ και από την Ευρώπη.  Σημαίνει παύση πληρωμών και αποδόμηση του κοινωνικού ιστού. Σημαίνει ένα υποτιμημένο ελληνικό νόμισμα / μία νέα αδύναμη δραχμή, που δεν θα μοιάζει σε τίποτα με εκείνη του 2008. Σημαίνει κάθετη πτώση της αγοραστικής μας δύναμης. Σημαίνει φτώχεια και εξαθλίωση, περισσότερη και πιο έντονη από αυτή που βιώνουμε ήδη σήμερα. 

Με το νέο μνημόνιο, κατ’ αρχήν κερδίζουμε χρόνο, που τώρα τον έχουμε ανάγκη. Χρόνο όμως για να κάνουμε αυτά που διαχρονικά δεν τόλμησε το πολιτικό σύστημα να ακουμπήσει. Σημαίνει όμως και μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας, ακόμα μεγαλύτερη ύφεση, και το πιο άδικο και πιο ανήθικο, κάθετη μείωση συντάξεων και του κατώτατου μισθού. Κεκτημένα δεκαετιών θα χαθούν.

 Μπλόφα Ευρωπαϊκή; Εκβιασμός των δανειστών;  Ή ψυχρή μα απτή πραγματικότητα των αριθμών;

 Το ερώτημα που θέτω στον εαυτό μου όλο και πιο έντονα τις τελευταίες ημέρες, είναι ποια Ελλάδα ονειρεύομαι. Μία χρεοκοπημένη και απαξιωμένη Ελλάδα, απομονωμένη από την Ευρωπαϊκή οικογένεια, ή μία Ελλάδα που θα παλεύει για χρόνια και σε αντίξοες συνθήκες να σταθεί και πάλι στα πόδια της. Αυτό είναι το εκβιαστικό δίλημμα που μου θέτει μετά από εβδομάδες παλινωδιών  η Κυβέρνηση Παπαδήμου – Παπανδρέου – Σαμαρά και …μέχρι προχθές Καρατζαφέρη και η Τρόικα, όπως ανάλογα είχε κάνει και η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ..