Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη andrikakis@patris.gr
Οι άξιοι διακρίνονται στα δύσκολα, οι ανάξιοι κρύβονται πίσω από τη «γραμμή»...
Ζείτε με 500 ευρώ το μήνα κυρία Σκραφνάκη, κύριε Στρατάκη, κύριε Παρασύρη;
Πριν μερικές μέρες βρέθηκα στα συσσίτια της ενορίας της Αγίας Τριάδας του Ηρακλείου. Άνθρωποι με παγωμένα πρόσωπα, που ξέχασαν τι είναι χαρά και χαμόγελο, τι είναι ελπίδα, κάνουν την εμφάνισή τους κάθε μεσημέρι στις 12. Περιμένουν στη σειρά τους για ένα πιάτο φαγητό. Κάποιοι ζουν σε σπίτια της περιοχής. Κάποιοι άλλοι βρίσκουν καταφύγιο σε χαλάσματα.
Ίσως μερικοί άλλοι αναζητούν κάθε νύχτα ένα ζεστό μέρος να προστεύσουν το κορμί τους από το κρύο. Όλοι περιμένουν την αλληλεγγύη, την ευαισθησία άλλων συνανθρώπων για να έχουν το φαγητό της ημέρας.
Για να κρατηθούν στη ζωή, πρέπει άλλοι να φροντίσουν γι αυτό... Κι όμως είναι άνθρωποι... Άνθρωποι που θέλουν να έχουν αξιοπρέπεια. Άνθρωποι με φιλότιμο...Άνθρωποι που θέλουν να παραμείνουν άνθρωποι...
Οι άξιοι διακρίνονται στα δύσκολα, οι ανάξιοι κρύβονται πίσω από τη «γραμμή»...
Ζείτε με 500 ευρώ το μήνα κυρία Σκραφνάκη, κύριε Στρατάκη, κύριε Παρασύρη;
Πριν μερικές μέρες βρέθηκα στα συσσίτια της ενορίας της Αγίας Τριάδας του Ηρακλείου. Άνθρωποι με παγωμένα πρόσωπα, που ξέχασαν τι είναι χαρά και χαμόγελο, τι είναι ελπίδα, κάνουν την εμφάνισή τους κάθε μεσημέρι στις 12. Περιμένουν στη σειρά τους για ένα πιάτο φαγητό. Κάποιοι ζουν σε σπίτια της περιοχής. Κάποιοι άλλοι βρίσκουν καταφύγιο σε χαλάσματα.
Ίσως μερικοί άλλοι αναζητούν κάθε νύχτα ένα ζεστό μέρος να προστεύσουν το κορμί τους από το κρύο. Όλοι περιμένουν την αλληλεγγύη, την ευαισθησία άλλων συνανθρώπων για να έχουν το φαγητό της ημέρας.
Για να κρατηθούν στη ζωή, πρέπει άλλοι να φροντίσουν γι αυτό... Κι όμως είναι άνθρωποι... Άνθρωποι που θέλουν να έχουν αξιοπρέπεια. Άνθρωποι με φιλότιμο...Άνθρωποι που θέλουν να παραμείνουν άνθρωποι...
Αυτή είναι μια εικόνα από τη σημερινή ελληνική κοινωνία. Μπορεί να είναι
και εξωραϊσμένη σε σχέση με άλλα φαινόμενα που αναπτύσσονται πλέον. Σε
σχέση με πολλές άλλες τραγωδίες που δεν βλέπουμε ή δεν μαθαίνουμε...
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν έστω την «πολυτέλεια» να σταθούν στην ουρά τα μεσημέρια για το συσσίτιο. Υπάρχουν όμως πολλοί άλλοι που δεν το καταφέρουν αυτό... Μικρά παιδιά ξεκινούν για το σχολείο χωρίς να έχουν φάει το προηγούμενο βράδυ. Ή πολλά βράδια πριν... Ηλικιωμένοι που μπορεί να μην έχουν ούτε τον άρτο στο τραπέζι τους, καθημερινά...
Πολλοί άλλοι δεν έχουν καν στέγη. Ή ένα κρεβάτι να κοιμηθούν... Άλλοι νέοι, εκατοντάδες χιλιάδες, δεν βλέπουν πουθενά φως. Δεν έχουν σε τίποτε να ελπίζουν. Η ελληνική Πολιτεία τους πούλησε φτηνά, στο όνομα των αγορών... Δεν έχουν ούτε για τον καφέ ή τα τσιγάρα τους. Δεν είναι μόνο οι νέοι που μαζεύονται στα Λιοντάρια για καφέ... Ψάξτε λίγο πιό κει να δείτε πόσες χιλιάδες άλλοι δεν έχουν δικαίωμα καν να ζήσουν ως νέοι...
Κυρία Μαρία Σκραφνάκη, κύριε Φραγκίσκο Παρασύρη, κύριε Μανόλη Στρατάκη...
Πέρασε μια εβδομάδα από τότε που εσείς οι τρεις, οι - θεωρητικά- αντιπρόσωποι του λαού του Ηρακλείου ψηφίσατε «ναι» στο δεύτερο μνημόνιο. Περίμενα, ως πολίτης και ψηφοφόρος του νομού, να μου δώσετε μια εξήγηση, να τεκμηριώσετε γιατί.
Παρά την αντίθετη εντολή δεκάδων χιλιάδων πολιτών που επί δύο βράδια απευθύνονταν σε εσάς από την πλατεία Ελευθερίας και τους δρόμους της πόλης, επιλέξατε να ψηφίσετε να επιβληθούν νέα βάρβαρα μέτρα και η χώρα να οδηγηθεί σιδεροδέσμια στην αγκαλιά της Μέρκελ και των αγορών.
Περίμενα από εσάς μια πολιτική θέση, ένα επιχείρημα, πέραν της υποταγής στην κομματική πειθαρχία και τη διασφάλιση (;) του πολιτικού μέλλοντός σας.
Ανέμενα από εσάς, κυρία Σκραφνάκη, πέραν των θερμών χειροκροτημάτων σας στην αίθουσα του κοινοβουλίου σε κάθε ομιλία του αρχηγού σας, να μας πείτε τι ακριβώς ψηφίσατε. Εσείς που κάποτε μού είπατε ότι δεν μπορώ να καταλάβω «πόσο δύσκολη είναι σήμερα η ζωή του βουλευτή», περίμενα την ύστατη ώρα να σκεφτείτε κάτι περισσότερο από τη δική σας θέση...
Περίμενα μια εξήγηση κύριε Παρασύρη από εσάς, έναν νέο άνθρωπο, που κάποτε μού είπατε ότι δεν ανέχεστε να είστε βουλευτής χωρίς ρόλο... Εσείς που είχατε δηλώσει δια τηλεοράσεως ότι δεν θα ψηφίζατε το νέο μνημόνιο και θα σας έκρινε γι αυτό η ιστορία... Θα σας κρίνει, ούτως ή άλλως...
Περίμενα κάτι να πείτε κύριε Στρατάκη, σεις που κάποτε μού είπατε –δημόσια- πως θα δίνατε μάχη για να ενισχυθεί η θέση των πολιτών και δεν θα ξαναψηφίζατε ποτέ νέα μέτρα σε βάρος του λαού...
Περίμενα, από εσάς τους «αντιπροσώπους» του λαού να σταθείτε δίπλα του και να τον στηρίξετε. Αναρωτιέμαι, αν η συνείδησή σας είναι ήσυχη. Τις εικόνες που περιέγραψα παραπάνω, εικόνες χωρίς ψυχή αν δεν τις ζήσεις, αν δεν καταλαβαίνεις τον άνθρωπο, τις έχετε δει; Τις έχετε ζήσει; Έχετε δει τα μάτια ενός πεινασμένου;
Νιώθω πολύ θυμό. Γιατί μπορούσατε να κάνετε άλλα πράγματα. Και δεν κάνατε τίποτε. Νιώθω οργή γιατί αποδειχτήκατε ανάξιοι της εμπιστοσύνης δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων. Εκείνων που είχαν τις ελπίδες τους σε εσάς, αλλά τους διαψεύσατε. Εκείνων που περίμεναν να τους προστατεύσετε, αλλά δεν το κάνετε.
Ο άξιος άνθρωπος διακρίνεται στα δύσκολα. Όταν μπαίνει μπροστά και σπάει τα σίδερα για να πετύχει το στόχο που είναι ταγμένος... Ο ανάξιος χάνεται στο πλήθος, κρύβεται πίσω από την κομματική του υποχρέωση...
Ακούω συχνά πυκνά πολλούς από εσάς να λέτε ότι τα μέτρα είναι «μονόδρομος»... Από την κυρία Σκραφνάκη έχω δεχτεί το ερώτημα αν είμαι υπέρ της πτώχευσης και της επιστροφής στη δραχμή, αφού αντιμάχομαι το μνημόνιο! Θα απαντήσω με τον ίδιο τρόπο που απάντησα και σε εκείνο το ερώτημα: ή με θεωρείτε χαζό ή θέλετε να με κάνετε χαζό...
Ο «μονόδρομος» που επιλέξατε δεν υπήρχε όταν λέγατε, κύριε Στρατάκη, στη ραδιοφωνική εκπομπή μου ότι δεν θα δεχτείτε άλλα μέτρα σε βάρος του λαού και ήλθε η ώρα να πληρώσουν εκείνοι που πρέπει;
Εσείς κύριε Παρασύρη, όταν λέγατε στην τηλεοπτική σας συνέντευξη ότι δεν θα ψηφίσετε το «μνημόνιο 2», ασφαλώς δεν το θεωρούσατε μονόδρομο... Πώς σας έπεισαν, για να ξέρω κι εγώ;
Δεν θα ερωτήσω κανέναν από τους τρεις σας, αν έχετε νιώσει την πείνα ή τη δυστυχία σε δικούς σας ανθρώπους, αν τα παιδιά σας έχουν μείνει άνεργα ή χωρίς καμιά προοπτική, αν έχετε κάποιον άστεγο στο σόι σας. Δεν θα σας ερωτήσω καν με ποια συνείδηση σεις συνεχίζετε να εισπράττετε τον βουλευτικό μισθό και δεν τον προσφέρετε θυσία στο βωμό που οδηγήσατε χιλιάδες άλλους συνανθρώπους σας. Δεν θα σας ερωτήσω αν κοιμάστε τα βράδια ή αν αποφεύγετε τη δυστυχία κλείνοντας τα μάτια μπροστά στα πρόσωπα των νέων παιδιών που τους κλέψατε το αύριο.
Θα σας ερωτήσω όμως:
-Γιατί δεν σηκώσατε το χέρι να ζητήσετε οι περικοπές να γίνουν από εκείνους που έχουν πολλά και κλέβουν μαζί με το πολιτικό σύστημα τόσα χρόνια από το δημόσιο ταμείο;
-Γιατί δεν ζητήσατε οι περικοπές να γίνουν από εκείνους τους έχοντες και κατέχοντες, που μπορεί να είναι συνεπείς, αλλά έχουν τη δυνατότητα να δώσουν πολλά περισσότερα από έναν συνταξιούχο των 500 ευρώ;
-Γιατί δεν απαιτήσατε να κοπούν από τις δημόσιες σχέσεις των υπουργείων και τα έξοδα των συμβούλων και παρασυμβούλων ή από τα άλλα παραπανίσια κονδύλια που ψηφίσατε στον προϋπολογισμό του 2012;
-Γιατί δεν προτείνατε αντί της εξόντωσης των λαϊκών στρωμάτων μια άλλη πολιτική ανάπτυξης, μια παραγωγική διαδικασία που θα φέρει και θα κινήσει το χρήμα;
-Γιατί δεν αξιώσατε να γίνει περικοπή των δαπανών για την άμυνα, για εξοπλισμούς που χρυσοπληρώνουμε στους ίδιους τους δανειστές μας;
-Γιατί δεν άκουσα ένα σας να βγαίνει στο βήμα και να λέει «στη διάθεση της πατρίδας ο μισθός και η περιουσία μου, αρκεί να μην σκοτώσουμε την πατρίδα και το λαό»;
Αυτή όλη δεν είναι μια άλλη λογική με την οποία θα μπορούσε να εξοικονομηθεί χρήμα;
Και, ας πούμε, δεν το σκεφτήκατε (...) Πώς όμως σκεφτήκατε και ψηφίσατε στον προϋπολογισμό του 2012 διατήρηση των δικών σας μισθών, μείωση της φορολογίας στις μεγάλες επιχειρήσεις και στις μεγάλες ιδιοκτησίες, αύξηση κατά 60% (σε δύο χρόνια) των εξόδων του υπουργείου Οικονομικών; Πώς ψηφίσατε το χαράτσι για τον φτωχό κόσμο και εξαιρέσατε τους εφοπλιστές;
Και, τελικά, απαντήστε μου, μπορείτε να ζήσετε με 500 ευρώ το μήνα; Μπορείτε να ζήσετε στην ανεργία; Στην ουρά για τα συσσίτια; Να ψάχνετε κάθε βράδυ ένα ζεστό μέρος για να κοιμηθείτε; Μπορείτε να ζήσετε σε μια πατρίδα υποθηκευμένη και στα χέρια των δανειστών της; Σ’ αυτά όλα βάλατε την ψήφο σας, αν δεν το καταλάβατε... Ακόμη κι αν προσπαθείτε να μας τρομοκρατήσετε με το «δίλημμα» που θέτατε, «χρεοκοπία ή μνημόνιο». Έχω την αίσθηση ότι το δίλημμα αυτό είναι απλώς για να καθησυχάζετε τις συνειδήσεις σας...
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν έστω την «πολυτέλεια» να σταθούν στην ουρά τα μεσημέρια για το συσσίτιο. Υπάρχουν όμως πολλοί άλλοι που δεν το καταφέρουν αυτό... Μικρά παιδιά ξεκινούν για το σχολείο χωρίς να έχουν φάει το προηγούμενο βράδυ. Ή πολλά βράδια πριν... Ηλικιωμένοι που μπορεί να μην έχουν ούτε τον άρτο στο τραπέζι τους, καθημερινά...
Πολλοί άλλοι δεν έχουν καν στέγη. Ή ένα κρεβάτι να κοιμηθούν... Άλλοι νέοι, εκατοντάδες χιλιάδες, δεν βλέπουν πουθενά φως. Δεν έχουν σε τίποτε να ελπίζουν. Η ελληνική Πολιτεία τους πούλησε φτηνά, στο όνομα των αγορών... Δεν έχουν ούτε για τον καφέ ή τα τσιγάρα τους. Δεν είναι μόνο οι νέοι που μαζεύονται στα Λιοντάρια για καφέ... Ψάξτε λίγο πιό κει να δείτε πόσες χιλιάδες άλλοι δεν έχουν δικαίωμα καν να ζήσουν ως νέοι...
Κυρία Μαρία Σκραφνάκη, κύριε Φραγκίσκο Παρασύρη, κύριε Μανόλη Στρατάκη...
Πέρασε μια εβδομάδα από τότε που εσείς οι τρεις, οι - θεωρητικά- αντιπρόσωποι του λαού του Ηρακλείου ψηφίσατε «ναι» στο δεύτερο μνημόνιο. Περίμενα, ως πολίτης και ψηφοφόρος του νομού, να μου δώσετε μια εξήγηση, να τεκμηριώσετε γιατί.
Παρά την αντίθετη εντολή δεκάδων χιλιάδων πολιτών που επί δύο βράδια απευθύνονταν σε εσάς από την πλατεία Ελευθερίας και τους δρόμους της πόλης, επιλέξατε να ψηφίσετε να επιβληθούν νέα βάρβαρα μέτρα και η χώρα να οδηγηθεί σιδεροδέσμια στην αγκαλιά της Μέρκελ και των αγορών.
Περίμενα από εσάς μια πολιτική θέση, ένα επιχείρημα, πέραν της υποταγής στην κομματική πειθαρχία και τη διασφάλιση (;) του πολιτικού μέλλοντός σας.
Ανέμενα από εσάς, κυρία Σκραφνάκη, πέραν των θερμών χειροκροτημάτων σας στην αίθουσα του κοινοβουλίου σε κάθε ομιλία του αρχηγού σας, να μας πείτε τι ακριβώς ψηφίσατε. Εσείς που κάποτε μού είπατε ότι δεν μπορώ να καταλάβω «πόσο δύσκολη είναι σήμερα η ζωή του βουλευτή», περίμενα την ύστατη ώρα να σκεφτείτε κάτι περισσότερο από τη δική σας θέση...
Περίμενα μια εξήγηση κύριε Παρασύρη από εσάς, έναν νέο άνθρωπο, που κάποτε μού είπατε ότι δεν ανέχεστε να είστε βουλευτής χωρίς ρόλο... Εσείς που είχατε δηλώσει δια τηλεοράσεως ότι δεν θα ψηφίζατε το νέο μνημόνιο και θα σας έκρινε γι αυτό η ιστορία... Θα σας κρίνει, ούτως ή άλλως...
Περίμενα κάτι να πείτε κύριε Στρατάκη, σεις που κάποτε μού είπατε –δημόσια- πως θα δίνατε μάχη για να ενισχυθεί η θέση των πολιτών και δεν θα ξαναψηφίζατε ποτέ νέα μέτρα σε βάρος του λαού...
Περίμενα, από εσάς τους «αντιπροσώπους» του λαού να σταθείτε δίπλα του και να τον στηρίξετε. Αναρωτιέμαι, αν η συνείδησή σας είναι ήσυχη. Τις εικόνες που περιέγραψα παραπάνω, εικόνες χωρίς ψυχή αν δεν τις ζήσεις, αν δεν καταλαβαίνεις τον άνθρωπο, τις έχετε δει; Τις έχετε ζήσει; Έχετε δει τα μάτια ενός πεινασμένου;
Νιώθω πολύ θυμό. Γιατί μπορούσατε να κάνετε άλλα πράγματα. Και δεν κάνατε τίποτε. Νιώθω οργή γιατί αποδειχτήκατε ανάξιοι της εμπιστοσύνης δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων. Εκείνων που είχαν τις ελπίδες τους σε εσάς, αλλά τους διαψεύσατε. Εκείνων που περίμεναν να τους προστατεύσετε, αλλά δεν το κάνετε.
Ο άξιος άνθρωπος διακρίνεται στα δύσκολα. Όταν μπαίνει μπροστά και σπάει τα σίδερα για να πετύχει το στόχο που είναι ταγμένος... Ο ανάξιος χάνεται στο πλήθος, κρύβεται πίσω από την κομματική του υποχρέωση...
Ακούω συχνά πυκνά πολλούς από εσάς να λέτε ότι τα μέτρα είναι «μονόδρομος»... Από την κυρία Σκραφνάκη έχω δεχτεί το ερώτημα αν είμαι υπέρ της πτώχευσης και της επιστροφής στη δραχμή, αφού αντιμάχομαι το μνημόνιο! Θα απαντήσω με τον ίδιο τρόπο που απάντησα και σε εκείνο το ερώτημα: ή με θεωρείτε χαζό ή θέλετε να με κάνετε χαζό...
Ο «μονόδρομος» που επιλέξατε δεν υπήρχε όταν λέγατε, κύριε Στρατάκη, στη ραδιοφωνική εκπομπή μου ότι δεν θα δεχτείτε άλλα μέτρα σε βάρος του λαού και ήλθε η ώρα να πληρώσουν εκείνοι που πρέπει;
Εσείς κύριε Παρασύρη, όταν λέγατε στην τηλεοπτική σας συνέντευξη ότι δεν θα ψηφίσετε το «μνημόνιο 2», ασφαλώς δεν το θεωρούσατε μονόδρομο... Πώς σας έπεισαν, για να ξέρω κι εγώ;
Δεν θα ερωτήσω κανέναν από τους τρεις σας, αν έχετε νιώσει την πείνα ή τη δυστυχία σε δικούς σας ανθρώπους, αν τα παιδιά σας έχουν μείνει άνεργα ή χωρίς καμιά προοπτική, αν έχετε κάποιον άστεγο στο σόι σας. Δεν θα σας ερωτήσω καν με ποια συνείδηση σεις συνεχίζετε να εισπράττετε τον βουλευτικό μισθό και δεν τον προσφέρετε θυσία στο βωμό που οδηγήσατε χιλιάδες άλλους συνανθρώπους σας. Δεν θα σας ερωτήσω αν κοιμάστε τα βράδια ή αν αποφεύγετε τη δυστυχία κλείνοντας τα μάτια μπροστά στα πρόσωπα των νέων παιδιών που τους κλέψατε το αύριο.
Θα σας ερωτήσω όμως:
-Γιατί δεν σηκώσατε το χέρι να ζητήσετε οι περικοπές να γίνουν από εκείνους που έχουν πολλά και κλέβουν μαζί με το πολιτικό σύστημα τόσα χρόνια από το δημόσιο ταμείο;
-Γιατί δεν ζητήσατε οι περικοπές να γίνουν από εκείνους τους έχοντες και κατέχοντες, που μπορεί να είναι συνεπείς, αλλά έχουν τη δυνατότητα να δώσουν πολλά περισσότερα από έναν συνταξιούχο των 500 ευρώ;
-Γιατί δεν απαιτήσατε να κοπούν από τις δημόσιες σχέσεις των υπουργείων και τα έξοδα των συμβούλων και παρασυμβούλων ή από τα άλλα παραπανίσια κονδύλια που ψηφίσατε στον προϋπολογισμό του 2012;
-Γιατί δεν προτείνατε αντί της εξόντωσης των λαϊκών στρωμάτων μια άλλη πολιτική ανάπτυξης, μια παραγωγική διαδικασία που θα φέρει και θα κινήσει το χρήμα;
-Γιατί δεν αξιώσατε να γίνει περικοπή των δαπανών για την άμυνα, για εξοπλισμούς που χρυσοπληρώνουμε στους ίδιους τους δανειστές μας;
-Γιατί δεν άκουσα ένα σας να βγαίνει στο βήμα και να λέει «στη διάθεση της πατρίδας ο μισθός και η περιουσία μου, αρκεί να μην σκοτώσουμε την πατρίδα και το λαό»;
Αυτή όλη δεν είναι μια άλλη λογική με την οποία θα μπορούσε να εξοικονομηθεί χρήμα;
Και, ας πούμε, δεν το σκεφτήκατε (...) Πώς όμως σκεφτήκατε και ψηφίσατε στον προϋπολογισμό του 2012 διατήρηση των δικών σας μισθών, μείωση της φορολογίας στις μεγάλες επιχειρήσεις και στις μεγάλες ιδιοκτησίες, αύξηση κατά 60% (σε δύο χρόνια) των εξόδων του υπουργείου Οικονομικών; Πώς ψηφίσατε το χαράτσι για τον φτωχό κόσμο και εξαιρέσατε τους εφοπλιστές;
Και, τελικά, απαντήστε μου, μπορείτε να ζήσετε με 500 ευρώ το μήνα; Μπορείτε να ζήσετε στην ανεργία; Στην ουρά για τα συσσίτια; Να ψάχνετε κάθε βράδυ ένα ζεστό μέρος για να κοιμηθείτε; Μπορείτε να ζήσετε σε μια πατρίδα υποθηκευμένη και στα χέρια των δανειστών της; Σ’ αυτά όλα βάλατε την ψήφο σας, αν δεν το καταλάβατε... Ακόμη κι αν προσπαθείτε να μας τρομοκρατήσετε με το «δίλημμα» που θέτατε, «χρεοκοπία ή μνημόνιο». Έχω την αίσθηση ότι το δίλημμα αυτό είναι απλώς για να καθησυχάζετε τις συνειδήσεις σας...
Πηγή: ΠΑΤΡΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου